Wat ik nooit meer zal vergeten...

Zoals jullie waarschijnlijk wel gemerkt hebben had ik iedere blog een thema waarin ik schreef. Er zijn alleen ook nog zoveel andere dingen gebeurt die niet binnen het thema paste, maar die ik nooit meer zal vergeten.

Zo ben ik op een dag mee geweest op outreach. Met een ambulance vertrokken we naar een klein dorpje Nasale. Met ongeveer 7 man gingen we op pad. 4 mensen zaten op de brancard achterin en ik zat met z'n 3en voorin. We verlieten de stad en reden richting een klein dorpje Nasala. We reden over een zandweg met allemaal kuilen en hobbels, maar dat weerhield de chauffeur er niet van om alsnog met 80 km/h over de weg te scheuren. Als iemand op de weg liep toeterde hij gewoon heel hard en ik vrees als iemand die toeter niet had gehoord hij gewoon lekker door was gereden. Dat was zo'n gek idee om met een ambulance zo gevaarlijk te rijden. Toen we aankwamen in het dorpje zaten alle vrouwen al klaar bij de waterput. Met 2 verpleegkundigen werden we afgezet en de ambulance reed verder naar een ander dorpje. Een van de verpleegkundige ging de moeders voorlichting geven over "Family Planning" en ik hielp de andere verpleegkundige met immunisatie. De moeders kwamen 1 voor 1 bij ons langs met hun baby'tje voor de vaccinaties. We hebben in totaal denk ik zo'n 40 babytjes gevaccineerd. Het was heel erg leuk om te doen want de moeders waren er heel blij mee. Het vaccinatie programma is hier trouwens bijna hetzelfde als in Nederland dus dat voelde ook goed.

Ondertussen hadden alle oudere kindjes zich ook om ons heen verzameld. Die kinderen waren zo schattig want ze hadden blijkbaar bijna nog nooit een blanke gezien. Als ik naar ze zwaaide moesten ze de hele tijd lachen en gingen ze zich verstoppen voor mij. Toch bleven ze allemaal wel naar mij kijken en kwamen ze steeds heel voorzichtig een stukje dichterbij. Na een tijdje kwamen ze zelfs dansjes voor mij doen en liedjes voor mij zingen. Dat was echt heel leuk want het waren hele arme kindjes met echt hele vieze kleren die echt helemaal kapot waren, maar ze waren alsnog zo vrolijk en ze zagen er echt heel gelukkig uit. Zelfs de verpleegkundige zei dat ze er zo vrolijk uitzagen. Op een gegeven moment vroeg de verpleegkundige of ik mee wilde lopen want we werden uitgenodigd om nsima te eten bij een vrouw uit het dorpje. Het was heel bijzonder om mee te maken. Haar huisje had denk ik een oppervlakte van 14m2 en er was binnen helemaal niks, alleen een rieten matje op de grond om op te zitten en er hing een kalender aan de muur uit het jaar 2015. Ik vond het zo'n mooi idee dat wij mochten komen eten, die mevrouw heeft zelf helemaal niks en is heel erg arm, maar ze vind het dan toch heel belangrijk om gastvrij te zijn en ons uit te nodigen. Ik vond het echt een hele leuke dag en ik ben heel blij dat ik het mee mocht maken.

Wat ik ook zeker nooit zal vergeten is wat minder leuk.. Vorige week hielp ik in het ziekenhuis op de eerste hulp. Er kwam een kindje met z'n moeder binnen. Het kindje was ongeveer 1.5 jaar oud en zat helemaal onder de brandwonden. Er was kokend water over zijn gezicht, schouder, borst en nek gekomen. Ik vond het zo naar om te zien want het waren echt hele diepe brandwonden. Toen de dokter eenmaal begon met behandelen vond ik het helemaal naar om te zien, de wonden werden helemaal niet gekoeld en de dokter begon met natte chloorhexidine gazen keihard te boenen op de blaren, de hele huid werd er daardoor afgetrokken en de wonden werden er veel groter van. Het kindje was zo hard aan t huilen, het was echt verschrikkelijk om aan te horen. Ik werd helemaal misselijk als ik er aan dacht hoeveel pijn het voor het kindje deed als er zulke vloeistof in je brandwonden wordt geboend. Vervolgens werden er een paar vettige gazen op de wonden gedaan, maar omdat het kindje zo hard aan het tegen stribbelen was bleven deze helemaal niet goed zitten en werd er uiteindelijk op heel veel plekken gewoon droog verband op de wonden gedaan. Ik vond het zo naar om te zien, het gillende kindje en dan ook nog zo'n slechte behandeling van de wonden. Ik vond het zo'n moeilijke situatie want ik dacht ik kan wel zeggen hoe het anders moet, maar ze hebben hier die mogelijkheden helemaal niet.. En ik wilde ook niet afkeurend overkomen met informatie waar ze vervolgens niets mee konden. Ik heb de dagen erna nog zo vaak aan dit kindje gedacht..

Wat wel weer heel leuk was om mee te maken was een patiënt van de mannen afdeling. Op een dag moest ik op die afdeling even op de dokter wachten. De patiënt seinde toen naar mij dat ik naar hem toe moest komen, hij wilde namelijk heel erg graag kennis met mij maken en mij bedanken voor mijn komst naar Malawi. Heel erg leuk om dat te horen van iemand die eigenlijk hartstikke zwak en ziek is. Toen ik hem een paar dagen later weer zag liep hij een stukje buiten de afdeling en hij zei tegen mij dat hij het zo leuk vond dat hij me nog een keertje zag en hij zei dat het alweer wat beter met hem ging, maar dat hij nog erg zwak was. Toen ik van de week weer op de afdeling kwam hoorde ik ineens iemand "Nanick" roepen. Toen ik keek bleek het diezelfde patiënt te zijn en riep hij daarna: "Nanick, Nanick, I am going home today!" Ik vond het zo leuk om te horen, hij was zo blij en ik vond het heel leuk dat hij mij daar speciaal voor riep.

Met de kindjes van House of Hope heb ik ook nog een hele bijzondere dag meegemaakt. Toen we in de ochtend aankwamen was iedereen al druk in de weer met de kindjes. Er waren 2 kindjes heel mooi aangekleed met mooie jurkjes en sokken. Het bleek dat ze naar t ziekenhuis moesten voor vaccinaties. Uiteindelijk zagen we steeds meer kindjes met sokken aan, ze dragen hier nooit sokken, behalve als ze naar t ziekenhuis moeten. Uiteindelijk bleken er 8 kindjes voor vaccinaties te moeten en Tineke en ik moesten mee. Daar gingen we dan, in 1 auto, met 4 volwassenen en 8 kleine kindjes. De baas van House of Hope reed en een huismoeder zat voorin met een baby en de andere 7 kindjes werden achterin bij mij en Tineke neergezet. Dit was weer een leuke ervaring die je alleen in Afrika mee maakt, we hadden allebei 2 kinderen op schoot, er zat 1 kindje in t midden en 2 kindjes stonden op de grond tussen onze benen in, we hielden ons hart vast want er zat natuurlijk niemand in de gordel op deze manier. Bij de vaccinatie ging gelukkig alles goed. Alle Malawiaanse moeders moesten allemaal om ons lachen omdat Tineke en ik als 2 blanke vrouwen met ieder 2 donkere kindjes rondliepen. Na de vaccinaties zaten we allemaal weer helemaal geïnstalleerd in de auto om weer naar House of Hope te vertrekken. Alleen de baas van House of Hope zei toen dat ze nog even met 1 kindje langs de dokter ging voor controle. Wij rustig wachten in de auto, maar na een half uurtje werd het toch wel een beetje te heet en toen de kindjes allemaal hun fles opgedronken hadden kregen we ze ook niet zo makkelijk meer stil. We zijn uiteindelijk maar op de parkeerplaats gaan zitten, dat was maar goed ook want pas na 2 uur kwam de baas rustig aanlopen met het kindje alsof er niets gebeurt was en wij gewoon maar 10 minuutjes hadden hoeven wachten. Je leert hier al snel, 10 minuten zijn hier 10 Afrikaanse minuten en die duren vaak heeeeel wat langer. Toen we weer veilig met alle kindjes in House of Hope waren konden Tineke en ik er alleen maar om lachen en waren we toch weer een Afrikaanse ervaring rijker.

Wat ik ook nooit meer zal vergeten was mijn afscheid gister in het ziekenhuis. Zoals elke ochtend begonnen we met bidden en een lied zingen. Daarna ging iemand naar voren om te vertellen dat ik vandaag voor t laatst was. Ze riep toen ook mij en de dokter ook naar voren. De dokter bedankte mij voor alle hulp en hoopte dat ik veel had geleerd. Ook noemde hij nog een keer mijn donatie en toen ging iedereen voor mij klappen. Daarna vroeg hij of ik nog wat wilde zeggen tegen iedereen. Mijn maag draaide ongeveer 3 rondjes want ik vond dat hartstikke spannend voor zoveel mensen, maar uiteindelijk heb ik gezegd dat ik een hele leuke tijd heb gehad en dat ik van iedere minuut genoten heb en heel veel van ze heb geleerd. Ik zei dat ik ze nooit zal vergeten en dat ik iedereen en het ziekenhuis heel erg ga missen. Uiteindelijk ging het praatje best makkelijk omdat ik het echt meende, want ik ga ze echt heel erg missen.Daarna kreeg ik een cadeautje en bedankte iedereen mij. Het voelde echt heel speciaal en als een hele mooie afsluiting.

Voor de rest was het gewoon een normale ziekenhuis dag want de patiënten zorg gaat natuurlijk gewoon door. Rond lunchtijd was er een nurse van de eerste hulp die heel voorzichtig aan mij vroeg of ik bij haar thuis wilde lunchen. Dit leek me hartstikke leuk dus ik zei gelijk ja. Ze woont in een heel klein dorpje ongeveer een kwartiertje lopen vanaf het ziekenhuis. Toen we bij haar huis waren kwamen haar kindjes gelijk naar buiten rennen om hun moeder gedag te zeggen en ze gaven mij een knuffel. De vader van het gezin had nsima voor ons gekookt. Het was mijn laatste keer nsima in Malawi en op deze speciale manier, genoot ik er extra van. Na het eten vertelde haar echtgenoot mij dat hij zo blij was dat ik naar hun huis was gekomen en hij heeft mij daar denk ik wel 10x voor bedankt. Zo bijzonder omdat ik juist de gene ben die hen moest bedanken, maar omdat zij mij zo vaak bedankten kreeg ik daar bijna niet de kans voor. Ze waren zo dankbaar. En wat mij nog het meeste raakte was het wat haar echtgenoot zei: "Ik ben zo blij dat God er voor heeft gezorgd dat jullie elkaar hebben ontmoet, jij bent namelijk haar eerste vriendin". Toen zei ze zelf: "Ik heb helemaal gaan vrienden, ik ga altijd naar mijn werk en daarna snel weer naar huis." Dat raakte me zo erg want het is echt de vrolijkste Malawiaanse vrouw die ik hier heb ontmoet, ze is zo lief, zorgzaam en enthousiast. Ik was al een beetje sentimenteel omdat het mijn laatste dag was, maar toen moest ik echt bijna huilen. Ik had zo graag voor langere tijd een vriendin voor haar willen zijn want ze is echt een schat!

Helaas was onze lunchtijd weer snel voorbij en moesten we weer terug naar t ziekenhuis. We hadden de pech dat er net een Malawiaanse regenbui begonnen was. Ik heb inmiddels al best wat tropische regenbuien meegemaakt in andere landen, maar hier in Malawi zijn ze echt heel heftig, niet normaal. Nou daar gingen we dan, gelukkig wel met paraplu. We moesten iedere keer een andere weg nemen omdat de kleinere straatjes helemaal onder water stonden, er waren gewoon een soort kleine riviertjes ontstaan. Op een gegeven moment zei ze tegen mij: "Sorry Nanick, we hebben geen keuze, we moeten hier echt door het water". Met het water tot ruim boven onze enkels moesten we een heel stuk door het water. Ze zei de hele tijd sorry sorry sorry, maar ik vond het eigenlijk een hele grappige ervaring. Behalve het feit dat het nogal onweerde, zoals sommigen van jullie misschien wel weten ben ik daar nogal bang voor. Nou daar liep ik dan, in de stromende regen, door het stromende water, met de lichtflitsen gewoon tegelijk met de donder. De onweer hing echt recht boven ons hoofd en de knallen waren echt zo ontzettend hard. Gelukkig heb ik het overleefd en kwamen we weer veilig bij het ziekenhuis aan. Daar ben ik met de dokter nog even langs de patiënten gegaan en daarna heb ik een rondje gemaakt langs iedereen om gedag te zeggen. Iedereen bedankte mij heel vaak en van alle vrouwen kreeg ik een dikke knuffel. Toen ik Elizabeth als laatste een knuffel had gegeven hield ik t bijna niet droog. Ze liep helemaal met me mee naar de uitgang om me daar nog uit te zwaaien, toen ik haar daar nog een knuffel gaf liep ik toch met tranen het ziekenhuis uit. Wat ga ik alles hier in Malawi missen zeg..

Maarja aan alle leuke dingen komt een einde en zo ook aan mijn Afrikaanse avontuur. Gelukkig heb ik nog heeel veel andere mooie herinneringen om aan terug te denken. Zoals het gezellige Doingoood huis met alle vrijwilligers waar we altijd de leukste verhalen met elkaar delen over de bijzondere dingen die we weer meemaakten. Heel hard meezingen met de muziek die we afspelen tijdens het afwassen, de party die we bouwden tijdens het pannenkoeken bakken en ook de vele chill middagjes als we allemaal uitgeput thuis komen na een lange dag vrijwilligerswerk. Maar ook de ritjes met de tuctuc met onze chauffeur William, het zwaaien naar alle kindjes die zo blij zijn als ze een 'azungu' zien, het relaxte leventje waarbij iedereen lekker van dag tot dag leeft, de zon, maar ook de keiharde regenbuien waar iedereen hier zo blij van wordt. Maar vooral het gevoel van vrijwilligerswerk doen, ik word er zo gelukkig van!

Vandaag is alweer mijn 1er laatste dag want maandag stap ik alweer op het vliegtuig naar Nederland! Ik besef het nog niet helemaal, maar dat zal vast snel komen als ik naar het vliegveld ga. Dit is dan ook mijn laatste Blog vanuit Malawi, ik weet nu heel zeker "The Warm Heart of Africa"!

De donatie!!

Lieve allemaal,

Tuctucs, fietstaxi's en minibusjes

Lieve allemaal,

Een week met heel veel vrolijke kindjes

Lieve allemaal,

Allereerst wil ik eventjes zeggen dat ik het echt super leuk vind dat ik zoveel lieve reacties van jullie krijg! Dankjulliewel! Deze keer is mijn blog helaas welwat later dan normaal,aangezien ik dit nog gewoon moet versturen vanuit een ouderwets internet café! Lekker op z'n Afrikaans want de eerste keer hadden ze geen internet, de tweede keer was er geen elektriciteit ende derde keer had ik al lekker zitten typen en toen ik hem net op wilde slaan, poef!! Het werd helemaal donker en alleschermen warenzwart en mijn verhaaltje was verdwenen.. Helaas pindakaas, zo gaat dat in Afrika!
Zoals ik in mijn vorige blog al had verteld ga ik deze keer vertellen over House of Hope. Elke maandag en vrijdag ga ik naar de kindjes van House of Hope.Er zijn 11 kindjes bij House of Hope, vanaf 3 weken oud tot ongeveer 2 jaar oud. Veel kindjes hebben geen moeder meer of zijn te vondeling gelegd of hebben een moeder die op dit moment niet voor ze kan zorgen. House of Hope zorgt ervoor dat deze kinderen een goede start maken met goede verzorging en heel veel aandacht en liefde van de huismoeders. Als de kindjes ouder worden, worden ze overgeplaatst naar een ander weeshuis. Gelukkig zijn er ook kindjes die later toch nog worden opgenomen in het gezin van een zus of tante, dat geeft een fijn gevoel.

Tineke is ook vrijwilliger bij House of Hope dus dat is altijd erg gezellig! We beginnen de dag altijd met een uurtje wandelen naar het project. Ook bij dit project beginnen we de dag met een verhaal uit de bijbel en heel veel liedjes over God. Het geloof is hier heel erg belangrijk, ik vind het altijd zo bijzonder om te zien hoe ze hier zoveel kracht uit hun geloof kunnen halen en hoe dankbaar ze voor hun leven zijn, terwijl ze het vaak toch best wel zwaar hebben omdat ze hier niet zo veel hebben.
Na het bidden is het tijd om de kindjes in bad te stoppen. Ik help de huismoeder altijd met het aankleden van de kindjes. Dit was in t begin wel wennen hoor! Ik had nog nooit een stoffen luier met spelden bij een kindje omgedaan, ik prik dus ook nog iedere keer met zo'n speld in mn vinger. Ik dacht er nooit zo bij na, maar die makkelijke pampers met plakkers zijn maar luxe! Vooral als je bedenkt dat er ook een huismoeder is die elke dag alle luiers met de hand moet wassen. Ze smeren de kindjes hier altijd helemaal vol met vaseline. Zoals ik netjes heb geleerd van kop tot kont, smeren ze hier gerust van kont naar kop, dat maakt hier allemaal niets uit!
Als alle kindjes zijn aangekleed is het "snackie time". Vaak krijgen ze een stukje banaan, mango of drink yoghurt. De kindjes vinden dit zo lekker dat ze soms zelfs ruzie maken omdat ze elkaars "snackie" afpakken, heel schattig om te zien!

Ook dit weekend stond er weer een leuk tripje op de planning! Samen met 4 meiden uit het huis zijn we naar Sengabay geweest. Dit is een klein vissersdorpje aan Lake Malawi. Wat was het daar prachtig! De eerste dag zijn we met een bootje naar een klein onbewoond eilandje gevaren om daar heerlijk te chillen en te snorkelen. Aan t einde van de middag zijn we nog eventjes naar t lokale dorpje onderaan onze lodge gelopen. Hier kwamen gelijk wat kindjes naar ons toe rennen om naar ons te zwaaien. Ze vroegen aan ons wat dingen in Chichewa, helaas konden we dat niet verstaan. Toen we net weg wilden gaan kwam er een man naar ons toe die ook Engels kon. Hij vertaalde voor ons dat de kindjes zeiden dat we niet weg mochten gaan en dat we foto's van ze moesten maken. Toen we onze camera pakten vonden ze het helemaal prachtig! Ze gingen helemaal voor ons poseren, en vonden het allemaal heel grappig, heel schattig om te zien. Toen we ze leerden hoe je een selfie moet maken lagen ze al helemaal dubbel. Ze snapten er niks van en hadden volgens mij nog nooit een selfie gezien.

Het was zo bijzonder om mee te maken hoe zulke kindjes zo vrolijk worden van zoiets kleins als een foto maken, iets waar wij als rijke mensen niet eens meer van opkijken. Zelfs de Malawiaanse man zei tegen ons: "Deze kindjes zijn echt een van de armsten, maar kijk is hoe vrolijk ze zijn!" Als ik dit nu typ krijg ik er nog steeds helemaal kippenvel van! Ik ben zo blij dat ik zulke momenten hier mee mag maken in Malawi! Het is soms een hele harde kant van de wereld, maar ik leer er zoveel van en het is tegelijkertijd ook echt een ontzettend mooie kant van de wereld die ik niet snel zal vergeten!

Een hele dikke Malawiaanse knuffel!

Een week vol verbazingen

Lieve allemaal,

Deze week begon ik op maandag met Janneke samen bij de Medical Council. Janneke is de Nederlandse coördinator van Doingoood, zij woont hier in Malawi en ze is echt super! Om in t ziekenhuis te mogen werken moest ik eerst een Medical Council aanvragen. Hier begon de eerste verbazing van deze week. Ik heb nog nooit zoveel papieren, dossiers en mappen in 1 ruimte gezien. En niet netjes geordend, nee t was echt 1 grote puinzooi. Ik zorgde dus dat ik mijn eigen papieren geen seconde uit t oog verloor, aangezien ik heel veel moeite moest doen voor die papieren. Van alle eisen die ze van te voren stelden, was hier bij de medical council niets meer te merken, volgens mij keken ze alleen maar naar mijn naam. Maar goed, ik kreeg gelukkig mijn Medical Council en ik mocht in t ziekenhuis beginnen!

Die middag heeft de arts me aan iedereen voorgesteld en een rondleiding gegeven door t ziekenhuis. Iedereen was echt ontzettend aardig en geïnteresseerd. De verschillen met de Nederlandse ziekenhuizen zijn echt enorm, misschien zijn er niet eens overeenkomsten. Wat ik hier gelijk al opvallend vond is dat de arts hier namelijk 1.5 uur lunch pauze heeft en daar plakt hij rustig nog eventjes een half uurtje aan vast. Daar zat ik dan 1.5 uur in mn eentje in een vreemd ziekenhuis. Gelukkig was de receptioniste heel aardig en nam me mee naar een klein lokaal marktje om eten te kopen. Terug bij de receptie zei de receptioniste tegen mij: "Ik ben echt moe, ik ga eventjes slapen." Ik dacht dat ze een grapje maakte, maar ze ging lekker onder haar bureau liggen en heeft daar ruim een half uur liggen slapen, weer een typisch voorbeeld hoe anders Malawi is, want zie je het al voor je dat de receptioniste in Nederland even onder haar bureau gaat liggen om te slapen?
De volgende dag op dinsdag begon mijn eerste echte dag in t ziekenhuis! Iedere ochtend beginnen we om 7:20 met een lied over Maria en een verhaal uit de bijbel. Op een gegeven moment werd ik naar voren geroepen en werd ik aan iedereen voorgesteld, dit was een erg leuk en warm welkom want iedereen begon voor mij te klappen!

Mijn eerste operatie dag begon met 2 keer een keizersnede en daarna volgende een operatie van een baarmoeder verwijdering. Als laatste was er een patiënt met een lumbale hernia, bij deze buik operatie mocht ik zelfs "steriel" aan tafel staan om te assisteren, dit was heel erg leuk!

Op de "Theatre-days" wordt er tussen de middag voor het OK-personeel gekookt. Ze eten hier 3x per dag nsima. Nsima is maïsmeel met water. Dit is zo ver door gekookt tot het een soort grote deeg homp is. Ze kneden dit dan tot een balletje en dopen het in een soort sausje. Ze eten hier alles met hun handen, hun rijst met saus, maar ook hun salade. De eerste keer vond ik t zo'n raar gezicht, nu ben ik er aan gewend en eet ik zelfs de nsima ook gewoon lekker met m'n handen en het is nog best lekker. Ze lachen me wel steeds uit en zeggen dan dat ik t veel langer en beter moet kneden, maar dat gaat me toch iets te ver.

Tijdens de lunch wordt ik altijd overspoeld met vragen over Nederland. De arts met wie ik in het ziekenhuis mee loop is echt super aardig. Hij vertelt mij heel veel en is heel erg geïnteresseerd in mij. Zo vroeg hij naar t werk van papa, waarop de annestesist vervolgens reageerde: "Ik ga een foto van mezelf in een rolstoel naar je vader sturen zodat hij mij ook geld geeft". En Manon der werk vonden ze maar raar omdat je in Nederland toch niks aan zonnepanelen hebt, ze vonden dat ze die allemaal maar in Malawi moesten plaatsen, dat zou veel handiger zijn want daar schijnt tenminste altijd de zon.De windmolens snapten ze denk ik niet helemaal, want die lieten ze achter wege.

Op woensdag was het geen operatie dag, maar we werden toch opgeroepen voor een spoed operatie. Een mevrouw had een "ovary rupture" dat is een gescheurde eierstok. Ik wist niet wat ik zag, ik heb nog nooit zoveel bloed gezien buiten een lichaam. Met een klein bakje schepte ze dit bloed uit de buik en vervolgens vingen ze dit op zodat ze dit gelijk via t infuus weer in t lichaam konden terug brengen. Ik vraag me nog steeds af of dit allemaal op een veilige manier ging want de bloeddruk, zuurstof en hartslag van de patiënt waren verre van normaal. Ik vond het heel interessant, maar vooral ook heel spannend. Op een gegeven moment gaf de monitor namelijk aan dat de patiënt geen hartslag meer had. De "annestesist" voelde zelf ook geen pols meer.. Ik schrok me rot en dacht dat ik in mn eerste week al iemand zou zien overlijden. Toen de patiënt toch nog bleek te ademen begon iedereen te lachen en ging de operatie weer vrolijk verder. Ik was volgens mij de enige die zich af vroeg of het wel echt goed ging, want het lage zuurstofgehalte en de ontzettend hoge hartslag, daar lette niemand meer op.
Wat mij na iedere operatie nog het meest verbaast is het einde van de operatie. Zodra de chirurg klaar is met hechten wordt de patiënt losgekoppeld en op een andere tafel gelegd en gelijk op de gang gereden, niemand meer die op de patient let. Dat ze nog onder narcose is en eigenlijk nog aan de beademing moest omdat ze2 minuten daarvoor nog een ernstig zuurstof te kort had en een veel te lage bloeddruk maakt niemand wat uit. Ik kijk dan toch elke keer maar even of ik de patiënt nog wel zie ademen. Het is iedere keer weer een hele bizarre situatie.
Op donderdag was het weer operatie dag, het leek wel de dag van de intieme zones. De eerste operatie was een groot abces op de schaamlippen, de volgende operatie was een biopt bij een vrouw met allemaal tumoren in haar anus, daarna hadden we een besnijdenis bij een klein jongetje van 1 jaar. Bij de laatste operatie mocht ik assisteren, dit was iets wat ik nog nooit had gezien en waarschijnlijk ook nooit meer zal zien. Een man had een hydrocele, dat is een balzak helemaal gevuld met vocht, maar dit was niet een beetje vocht. Deze man liep hier al 7 maanden mee rond waardoor zijn "ballen" (sorry, ik weet hier geen netter begrijpelijk woord voor) zo groot waren als een half brood, ik wist niet wat ik zag.. Gelukkig was het goed te opereren en heeft hij er nu een stuk minder last van.

Helaas is dit niet bij iedereen het geval, soms vind ik het wel lastig dat sommige patiënten het echt heel zwaar hebben in t ziekenhuis. Wat ik wel heel mooi vind is dat het in Malawi heel normaal is om als familie voor de patiënt te zorgen. De familie verzorgt het eten, het beddengoed en ze wassen de patiënt.Ik vind het heel bijzonder om te zien dat zussen, moeders, dochters, maar ook broers of vaders hele dagen en nachten in het ziekenhuis zijn om te zorgen voor hun zieke familie lid. Dit is een heel goed voorbeeld voor hoe warm en zorgzaam de mensen in Malawi zijn, ze zullen hoe dan ook voor hun familie klaarstaan, ook als dit betekent dat ze dagen op de grond moeten zitten in een ziekenhuis met allemaal vliegen en zonder ventillatie.

Kortom, als arme Malawiaan heb je het extra zwaar wanneer je ziek bent. Ik besef hier daarom ook wel extra hoe goed wij het in Nederland hebben en hoe rijk wij eigenlijk zijn. En gelukkig kan ik naast deze soms hele moeilijke dingen nog steeds heel erg genieten van de mooie en leuke dingen van Malawi! In t weekend doen we veel leuke dingen! Gister zijn we de hele dag naar allemaal lokale marktjes geweest en hebben we heerlijk geluncht bij ons favoriete restaurantje "Kiboko".

Op zondag werd ik uitgenodigd door Erik, dit is een goede vriend van de moeder van Floor, een goede vriendinvan mijuit Nederland. We zijn naar een soort boerderijtje geweest in een klein dorpje. We hebben hier heerlijk gebruncht terwijl er een bandje typische Afrikaanse muziek speelde. Ik ben ook bij Erik thuis geweest, heel leuk om te zien hoe een gezin met 3 kinderen en een Nederlandse vader en een Malawiaanse moeder hier leeft. Het was een hele leuke afsluiting, van een heftige, interessante, maar ook een hele leuke week!!

Oja! Ik ben deze week ook bij de kindjes in House of Hope geweest, maar daar vertel ik jullie in mn volgende blog over! Maar ik zal vast 1 ding zeggen, ze zijn echt heeeel schattig!

Heel veel liefs uit Malawi!

PS. Ik heb nog wat meer foto's van t ziekenhuisop deze website gezet.In Malawi is het te duur om etages te bouwen. Daarom is inhet ziekenhuis iedere afdeling een apart gebouwtje verbonden door een soort binnentuin. Daardoor ziet het er eigenlijk wel mooier uit dan zo'n groot saai gebouw als het VUMC.

Eerste indrukken van Malawi en de safari

Lieve allemaal,

Mijn allereerste week in Malawi zit er al weer op, deze dagen zijn echt voorbij gevlogen, zoveel nieuwe indrukken! Er is hier zoveel te zien dat ik het elke avond in een boekje opschrijf omdat ik het anders na 2 maanden nooit meer allemaal kan onthouden.
Ik schrijf nu trouwens in t donker met de kaarsjes aan, want we hebben hier vaker geen stroom dan wel. Maar ik vind het eigenlijk ook wel wat gezelligs hebben! We wonen hier met 8 vrijwilligers, allemaal meiden.
De eerste dag werd ik opgehaald door Elina, een Malawiaanse. Ze heeft me de hele ochtend meegenomen naar "Town". Dit is het "centrum" van Lilongwe, de hoofdstad van Malawi, maar eigenlijk is het meer een uitgestrekt dorp.
Daar ging ik dan, voor t eerst tussen de lokale mensen van Malawi. Zodra ik uit de auto stapte kwam er gelijk al een jongetje naar me toe om een hand te geven met de vraag: "Hi, how are you?". Om heel eerlijk te zijn vroeg ik me af of hij nou uit was op mijn geld of me soms in de maling nam. Ik gaf hem toch maar een hand en vervolgens deed hij een soort handjeklap en gaf hij een kusje op m'n hand. Alle taxi chauffeurs begonnen te juichen en te lachen. Een hele grappige eerste echte Malawi ervaring! Iedereen kijkt hier trouwens naar je alsof je iets heel raars op je hoofd hebt of wereldberoemd bent, maar iedereen is hier ook ontzettend aardig en heel erg beleefd, ik vind dit echt mooi om te zien!

Op donderdag werd het helemaal leuk! Samen met 4 andere meiden gingen we op safari! We vertrokken vroeg in de ochtend op weg naar Zambia! Na een paar uur rijden kwamen we bij een klein kantoortje, hier zouden we ons visum voor Zambia krijgen. Ook al waren ze heel streng en chagrijnig, de grens zelf stelde echt niets voor, er stonden alleen 3 pionnen op de weg. Maar gelukkig mochten we allemaal het land in! We dachten dat dit het spannendste stuk van de rit zou zijn, maar ongeveer 2 uurtjes later hadden we een klapband. Daar stonden we dan, in Zambia in de volle zon met 42 graden! We vroegen onze chauffeur of we echt niet moesten helpen, maar hij deed het graag zelf. Met alle risico's van dien, toen de krik in t asfalt wegzakte omdat het asfalt gewoon smolt van de hitte. Gelukkig konden wij hem op tijd waarschuwen zodat we niet met een lekke band en een onder de auto vastzittende chauffeur in the middle of nowhere zouden staan. Dan waren wij als 5 Hollandse meisjes al helemaal ver van huis geweest!
Gelukkig ging alles goed en konden we op naar de wilde dieren! En die hebben we ook zeker gezien! Het was echt geweldig! Ik had nooit verwacht dat je bij een safari zo dichtbij zou komen. Matthews, onze chauffeur/gids deed er alles aan zodat we het beste zicht hadden op alle olifanten, krokodillen, giraffen, leeuwen, buffels, nijlpaarden, zebra's en nog veel meer kleine dieren waar ik de gekke Zambiaanse namen niet meer van weet!
Naast de safari hebben we ook heerlijk bij 't zwembad gelegen met uitzicht op de nijlpaarden en olifanten of de aapjes die even bij t zwembad op bezoek kwamen.
De tweede dag tijdens de avond safari reden we weg met hele donkere wolken in de lucht. In Malawi en Zambia is alles warm, droog en stoffig dus regen verwacht je niet zo snel. Maar dat liep anders, in het pikke donker reden we door de Savanne met stromende regen en hele felle lichtflitsen van het onweer. Het was best wel spannend en ik weet niet of het zo fijn was dat we zo doorweekt waren. Maar als je dan ziet en hoort hoe blij de Zambianen waren met de eerste regenbui na zo'n lange droogte omdat ze hierdoor veel meer eten kunnen verbouwen,durf je hier als Hollander niet meer over te zeuren en wordt zo'n eerste regenbui door hun blijdschap toch eigenlijk wel heel leuk en bijzonder om mee te maken!

Nog 2 weken....

Lieve allemaal,

Het komt nu toch wel heel erg dichtbij! Over 2 weken vertrek ik naar Malawi. 2 maanden ga ik vrijwilligerswerk doen in een ziekenhuis en in een babyopvang, een droom die uit gaat komen!
Ik heb er echt ontzettend veel zin in, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat ik het ondertussen ook heel erg spannend begin te vinden!

Via de organisatie DOINGOOOD ga ik in de hoofdstad Lilongwe op 2 plekken meehelpen.

Likuni Mission Hospital
Dit is een klein ziekenhuis net buiten de hoofdstad. Het ziekenhuis heeft 230 bedden verdeeld over verschillende afdelingen. Met de arts zal ik 2 maanden meelopen om vooral de grote cultuurverschillen te ervaren en veel te leren.

House of Hope
Dit projectis een kleinschalige opvang voor jonge kinderen in nood.In House of Hope kunnen ongeveer 16 kinderen worden opgevangen. De meeste kinderen zijn onder de 1 jaar oud

Als jullie het leuk vinden kunnen jullie meer over deze projecten lezen op
www.vrijwillligerswerk-afrika.nl

Verder hou ik het bij dit berichtje nog eventjes kort, want ik heb eigenlijk geen idee wat ik allemaal kan verwachten en hoe het daar zal zijn!
Ik ga proberen jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden over al mijn ervaringen daar!

Ik vind het nu al leuk dat jullie een keertje op mijn blog zijn geweest!

Heel veel liefs en een dikke knuffel,

Nanick