Lieve allemaal,

Allereerst wil ik eventjes zeggen dat ik het echt super leuk vind dat ik zoveel lieve reacties van jullie krijg! Dankjulliewel! Deze keer is mijn blog helaas welwat later dan normaal,aangezien ik dit nog gewoon moet versturen vanuit een ouderwets internet café! Lekker op z'n Afrikaans want de eerste keer hadden ze geen internet, de tweede keer was er geen elektriciteit ende derde keer had ik al lekker zitten typen en toen ik hem net op wilde slaan, poef!! Het werd helemaal donker en alleschermen warenzwart en mijn verhaaltje was verdwenen.. Helaas pindakaas, zo gaat dat in Afrika!
Zoals ik in mijn vorige blog al had verteld ga ik deze keer vertellen over House of Hope. Elke maandag en vrijdag ga ik naar de kindjes van House of Hope.Er zijn 11 kindjes bij House of Hope, vanaf 3 weken oud tot ongeveer 2 jaar oud. Veel kindjes hebben geen moeder meer of zijn te vondeling gelegd of hebben een moeder die op dit moment niet voor ze kan zorgen. House of Hope zorgt ervoor dat deze kinderen een goede start maken met goede verzorging en heel veel aandacht en liefde van de huismoeders. Als de kindjes ouder worden, worden ze overgeplaatst naar een ander weeshuis. Gelukkig zijn er ook kindjes die later toch nog worden opgenomen in het gezin van een zus of tante, dat geeft een fijn gevoel.

Tineke is ook vrijwilliger bij House of Hope dus dat is altijd erg gezellig! We beginnen de dag altijd met een uurtje wandelen naar het project. Ook bij dit project beginnen we de dag met een verhaal uit de bijbel en heel veel liedjes over God. Het geloof is hier heel erg belangrijk, ik vind het altijd zo bijzonder om te zien hoe ze hier zoveel kracht uit hun geloof kunnen halen en hoe dankbaar ze voor hun leven zijn, terwijl ze het vaak toch best wel zwaar hebben omdat ze hier niet zo veel hebben.
Na het bidden is het tijd om de kindjes in bad te stoppen. Ik help de huismoeder altijd met het aankleden van de kindjes. Dit was in t begin wel wennen hoor! Ik had nog nooit een stoffen luier met spelden bij een kindje omgedaan, ik prik dus ook nog iedere keer met zo'n speld in mn vinger. Ik dacht er nooit zo bij na, maar die makkelijke pampers met plakkers zijn maar luxe! Vooral als je bedenkt dat er ook een huismoeder is die elke dag alle luiers met de hand moet wassen. Ze smeren de kindjes hier altijd helemaal vol met vaseline. Zoals ik netjes heb geleerd van kop tot kont, smeren ze hier gerust van kont naar kop, dat maakt hier allemaal niets uit!
Als alle kindjes zijn aangekleed is het "snackie time". Vaak krijgen ze een stukje banaan, mango of drink yoghurt. De kindjes vinden dit zo lekker dat ze soms zelfs ruzie maken omdat ze elkaars "snackie" afpakken, heel schattig om te zien!

Na "snackie time" gaan we altijd op de veranda zitten. Ook dit is lekker op z'n Afrikaans, er wordt een oud gordijn en een kleed op de grond gelegd en een bak met speelgoed erbij. Dat er een best hoog trappetje naast zit waar ze vanaf kunnen vallen of een hekje met scherpe punten vind niemand erg. Ook hoor je best wel vaak een harde bonk omdat een kindje weer met z'n hoofd op de betonnen vloer valt. De huismoeders schrikken hier niet van op en zeggen alleen maar "Solly, Solly, Solly". (Ze kunnen hier de R namelijkniet uitspreken.) Rond een uur of 11 krijgen ze altijd porridge. Dit is een soort pap. De ene keer vinden ze het heerlijk en de andere keer spugen ze hun hele hap weer in 1 keer uit, waardoor ze zelf helemaal onder zitten, het kleed helemaal onder zit, maar wij ook helemaal onder de pap zitten, heeeerlijk! Rond 12.30 krijgen de kindjes nsima. Dit is wat ik ook altijd in t ziekenhuis met de dokter eet, bij House of Hope maken ze er alleen zo'n vies prakje van dat ik het daar altijd zelf maar even oversla. De kindjes vinden het gelukkig wel heel lekker! Ik vind die ochtendjes met de kindjes zo leuk, je hoeft alleen maar te zitten en er komen zo 3 kindjes naar je toe om met je te knuffelen of te spelen. Ik heb maar 2 armen en 2 benen, maar dat vinden de kindjes hier geen probleem. Ze gaan gerust met z'n 4en tegelijk op je schoot zitten, lekker knus! Ze zijn altijd zo lief en je kan ze zo makkelijk vrolijk maken!
Rond half 2 gaan de kindjes altijd weer naar bed voor een middag slaapje. Tineke en ik ruimen dan altijd nog even al het speelgoed op en drinken een kopje thee met de huismoeders en dan zit onze dag er weer op! Na zo'n dagje voel ik me altijd heel erg vrolijk omdat ik zoveel energie van de kindjes krijg. Ze zijn zo lief en blij elke keer! Soms vraag ik me wel af hoe het met ze verder moet zonder ouders als ze later groot zijn en of ze überhaupt ooit iemand zullen krijgen die echt voor ze kan zorgen. Maar als ze dan weer zo vrolijk naar je toe komen waggelen om je te knuffelen vergeet ik dat gelukkig snel weer en probeer ik er vooral ook maar niet te vaak aan te denken en vooral van ze te genieten nu ik hier ben!

Ook dit weekend stond er weer een leuk tripje op de planning! Samen met 4 meiden uit het huis zijn we naar Sengabay geweest. Dit is een klein vissersdorpje aan Lake Malawi. Wat was het daar prachtig! De eerste dag zijn we met een bootje naar een klein onbewoond eilandje gevaren om daar heerlijk te chillen en te snorkelen. Aan t einde van de middag zijn we nog eventjes naar t lokale dorpje onderaan onze lodge gelopen. Hier kwamen gelijk wat kindjes naar ons toe rennen om naar ons te zwaaien. Ze vroegen aan ons wat dingen in Chichewa, helaas konden we dat niet verstaan. Toen we net weg wilden gaan kwam er een man naar ons toe die ook Engels kon. Hij vertaalde voor ons dat de kindjes zeiden dat we niet weg mochten gaan en dat we foto's van ze moesten maken. Toen we onze camera pakten vonden ze het helemaal prachtig! Ze gingen helemaal voor ons poseren, en vonden het allemaal heel grappig, heel schattig om te zien. Toen we ze leerden hoe je een selfie moet maken lagen ze al helemaal dubbel. Ze snapten er niks van en hadden volgens mij nog nooit een selfie gezien.

Het was zo bijzonder om mee te maken hoe zulke kindjes zo vrolijk worden van zoiets kleins als een foto maken, iets waar wij als rijke mensen niet eens meer van opkijken. Zelfs de Malawiaanse man zei tegen ons: "Deze kindjes zijn echt een van de armsten, maar kijk is hoe vrolijk ze zijn!" Als ik dit nu typ krijg ik er nog steeds helemaal kippenvel van! Ik ben zo blij dat ik zulke momenten hier mee mag maken in Malawi! Het is soms een hele harde kant van de wereld, maar ik leer er zoveel van en het is tegelijkertijd ook echt een ontzettend mooie kant van de wereld die ik niet snel zal vergeten!

Een hele dikke Malawiaanse knuffel!