Mijn 5e week is ook alweer voorbij, soms heb ik t gevoel alsof de weken hier maar uit 5 dagen bestaan want de tijd gaat hier zo ontzettend snel! Ik heb de afgelopen tijd dus ook weer lekker veel meegemaakt! Ik maak hier in Malawi heel veel gebruik van t openbaar vervoer. Het openbaar vervoer is hier echt Afrika en beleef je de gekste dingen. Je hebt in Malawi 3 soorten openbaar vervoer, de makkelijkste is de Tuctuc. Deze is gewoon hetzelfde zoals je die in Azië ziet. Wij hebben onze "eigen" chauffeur William, je kan hem altijd bellen en dan pikt hij je overal op, heel handig en hij is ook nog is heel aardig!

Dan heb je nog de Buscotaxi, dat is een fietstaxi. Dat zijn mannen die hun fiets zo hebben verbouwd dat er een zitje achterop zit met voetensteuntjes en handvatten. Voor ongeveer 25 euro cent brengen ze je een heel stuk opweg. Ik vind het altijd heel leuk om bij zo'n Afrikaan achterop de fiets te zitten! De eerste keer voelde ik me wel een beetje schuldig toen hij bergop moest trappen met mij achterop, maar gelukkig zag ik al snel daarna iemand met 2 mensen achterop dus toen dacht ik ah dan valt het met mij allemaal nog wel mee.

Als laatste hebben ze hier de minibusjes. De minibusjes gebruik ik altijd als ik naar t ziekenhuis ga, het is niet altijd even relaxed, maar je beleeft wel altijd de leukste avonturen in een minibusje.

Iedere ochtend als ik naar t ziekenhuis ga gaat om 5 uur de wekker want om 6 uur ga ik altijd de deur uit. Eerst wandel ik 20 minuutjes naar de "bushalte", deze halte is eigenlijk gewoon een bocht waar ik langs de weg ga staan. Als ik geluk heb is er binnen 5 minuten een minibusje, maar als ik pech heb duurt het soms een half uur, maarja ook dat is Afrika! Vervolgens rij ik 10 minuutjes met het busje naar Town, daar loop ik nog een keer zo'n 20 minuutjes en dan stap ik in het volgende busje en 20 minuutjes later ben ik dan bij t ziekenhuis. Onderweg maak ik altijd vanalles mee. Sowiesoheb ik nog nooit een mooi nieuw minibusje gezien. Ze hebben altijd allemaal standaard een grote deuk en een hele grote barst in de voorruit, de achterruit is altijd vastgeplakt met duct tape, de stoeltjes zijn altijd bijna allemaal kapot en de schuifdeur van t busje kan vaak niet dicht of valt er zelfs bijna uit! Ik zat zelfs een keer in een busje en ik dacht wat voel ik toch onder mn voet, zat er gewoon zo'n groot gat in de bodem van t busje waardoor ik het hele autowiel kon zien draaien. Ik ben dus altijd blij als mijn busje weer veilig op bestemming aankomt. Dit is namelijk niet altijd vanzelfsprekend. Een keer vertrok ik weer vroeg met het busje naar t ziekenuis. Toen we midden op de rotonde stonden hield het busje er mooi mee op, autopech. Toen iedereen uit het busje stapte om te gaan duwen zag ik pas hoe erg dit busje er aan toe was en verbaasde het me dat we er überhaupt nog een stukje mee gereden hadden. Ik ben daarna dus ook heel asociaal gaan staan kijken hoe andere vrouwen het busje duwden, maar ik was echt bang dat het busje helemaal uit elkaar zou vallen als we met z'n allen zouden duwen. Gelukkig was ik niet de enige die niet duwde en kon ik stiekem een foto maken, want ik vond het toch een mooi gezicht dat het voornamelijk de vrouwen waren die het busje duwden!

Naast het minibusje zelf, heb je aan de mensen in het busje ook nog een hele belevenis. Het minibusje is hier gemaakt voor 9 mensen achterin en 2 mensen voorin. Het minibusje vertrekt hier pas als hij vol zit en dan bedoelen ze hier ook echt vol. Op iedere bank wordt minimaal 1 persoon extra gepropt en bij de deur zijn er altijd nog wel 2 mensen extra die moeten staan. Daarnaast kan je ook het geluk hebben dat je speciale reizigers in je busje hebt, zoals een hele zak met stinkende vissen, een lekker stuk vlees en soms ook gewoon een levende kip. Daarnaast zit je vaak ook nog met een grote zak mangos of houtblokken in t busje. Kortom lekker knus, vooral als je je bedenkt dat je aan t einde van de dag met z'n allen tegelijk naar huis wil, het 30 graden is buiten, iedereen lekker heeft gezweet tijdens z'n werkdag of sowieso al de hele week dezelfde kleren draagt. En dan zit je lekker knus en plakkerig half bij elkaar op schoot. Ook dat is typisch Afrika, ze leven hier op een manier die praktisch is en niet of het nou persee comfortabel is en eigenlijk geef ik ze groot gelijk!

Wat dan wel weer grappig is aan t minibusje, is dat ik bijna elke dag wel een nieuwe "vriend" maak. Ze vragen altijd waar ik vandaan kom en hoe lang ik hier nog ben en wat ik hier doe. Er zijn ook vaak jongens die nog meer geinteresseerd zijn en vragen of ik getrouwd ben en of ik social media heb. Mijn antwoord is altijd dat mijn man in Nederland aan t werk is en dat ik alleen hyves heb en dat is alleen voor Nederlanders, oh en een telefoon heb ik niet. Ze kijken me altijd een beetje raar aan, maarja dan ben ik altijd wel op een vriendelijke manier snel weer hun vragen af. Gelukkig is het wel altijd gezellig die korte praatjes en bedoelen ze het nooit vervelend.

Helemaal legaal zijn die ritjes met 20 mensen in de minibus niet. Maar gelukkig hebben ze daar in Malawi een goede oplossing voor. De politie controles zijn hier altijd op dezelfde plek dus de minibus stopt gewoon 10 meter voor de politie. Er stappen dan een paar mensen uit, die mensen wandelen dan langs de politie en 10 meter na de controle stappen ze weer in het busje en rijden we weer vrolijk door! De politie doet net of ze niets zien en zo is iedereen blij!

De minibusjes doen over een normaal stukje ook altijd 3x zo lang. Zoals ik eerder al vertelde vertrekt het busje pas zodra hij helemaal vol zit, dit geldt dan ook voor iedere halte, zodra er bij een "halte" 4 mensen uitstappen, moet je dus weer wachten tot het busje opnieuw weer helemaal volzit, op deze manier kan het lekker Afrikaans lang duren. Ook hebben ze hier geen haltes, je moet hier gewoon heel hard roepen als je bij je bestemming bent zodat de chauffeur je hopelijk hoort en ergens langs de weg stopt. Wat dan wel weer handig is, je zal hier nooit de bus missen. Als de bus al klaar staat bij de "halte" maar je bent er nog niet, dan kan je zwaaien en dan wachten ze op je, of ze komen zelfs helemaal naar je toe rijden om je op te pikken, dat zal in Nederland nou nooit gebeuren.

Ik heb dus altijd een heleboel te bekijken, te voelen en te ruiken in t minibusje. Maar ook de Afrikanen vinden het altijd een hele belevenis als ik instap. Een keer zagen ze mij aan komen lopen en riepen ze gelijk heel enthousiast: "Azungu, azungu, for you azungu-price". (Azungu betekent blanke). Het busje zat al lang vol, echt vol, maar ik moest er persee bij omdat ik een azungu ben. Daar stond ik dan, met mn arm helemaal over een man voor mij, m'n kont in t gezicht van een vrouw achter mij en vooral bang dat het busje ineens hard zou remmen en ik op iemand zou vallen waardoor t nog ongemakkelijke zou worden. Ondertussen hoorde ik overal gesprekjes over "azungu" en vooral heel veel gelach! Lekker ongemakkelijk was het, maarja gelukkig lach ik zelf ook heel vaak over de gekke gewoontes van de Afrikanen. Ik denk niet dat ik de ritjes in de minibus ga missen, maar het is wel zeker een plek waar je leuke ervaringen op doet! En dat voor maar 25 eurocent per ritje!

Zoals de meeste weekenden, hadden we dit keer ook weer een leuk tripje op de planning staan! Samen met 3 meiden zijn we 2 nachtjes in Cape Maclear geweest. We hebben daar heeelijk van t zonnetje genoten en super veel vissen gezien tijdens het snorkelen! We sliepen in een heel klein dorpje aan t water. We leefden heel dicht tussen de lokale bevolking, dat was heel leuk omdat we zo echt zagen hoe ze hier leven.

Het leukste moment, en ik denk ook een van mn leukste momenten van mn hele reis tot nu toe, was op vrijdag middag. We lagen op onze handdoek aan t water met muziek uit mijn muziekbox. Er kwamen kinderen naar ons toe om te vragen of ze voor ons op mochten treden. Ze hadden een super leuke "Happy Boys Band" met zelf gemaakte instrumenten en ze waren nog muzikaal ook, heel leuk om te zien.

Maar die vrijdag middag hadden we ze inmiddels al 3x zien optreden en wisten we dat het niet goed zou zijn om er weer aan toe te geven en ze weer geld te geven voor hun optreden. Ze waren er best wel teleurgesteld over en dat vond ik best wel moeilijk om te zien, maar inmiddels heb ik hier in Afrika wel geleerd dat het echt niets toevoegt om de arme mensen hier geld te geven. Dus ook bij deze kindjes moesten we een grens trekken. We voelden ons er toch wel een beetje rot over dat ze zo afhankelijk zijn van hun "bandje" en dat het dus echt niet alleen maar een bandje voor hun plezier is. Toen er uit mijn muziekbox een heel vrolijk liedje kwam maakten de kindjes opnieuw een beetje contact met ons omdat ze onze muziek leuk vonden. Toen besloten we de kindjes niet blij te maken met geld, maar door met ze te gaan dansen. En dat was echt heel erg leuk! De kindjes dansen hier zo fanatiek en enthousiast, echt heel erg leuk om te zien! Sommige jongetjes gingen helemaal op hun kop staan om te "twerken", echt zo leuk dat enthousiasme! Al snel kwamen er steeds meer kindjes naar ons toe en op een gegeven moment stonden we met zo'n 40 kindjes een klein feestje te bouwen op het strand! Ze dansten het hardste op "Waka waka" van Shakira, "Waving flag" van 't WK, maar ook van Justin Bieber zijn ze de grootste fans. Ik weet zeker als ik deze liedjes straks in Nederland hoor, ik met een hele grote glimlach terug zal denken aan dit gelukkige, mooie en vooral bijzondere moment op een prachtige plek in Afrika!

Een hele dikke knuffel en heel veel liefs!