Op woensdag was het geen operatie dag, maar we werden toch opgeroepen voor een spoed operatie. Een mevrouw had een "ovary rupture" dat is een gescheurde eierstok. Ik wist niet wat ik zag, ik heb nog nooit zoveel bloed gezien buiten een lichaam. Met een klein bakje schepte ze dit bloed uit de buik en vervolgens vingen ze dit op zodat ze dit gelijk via t infuus weer in t lichaam konden terug brengen. Ik vraag me nog steeds af of dit allemaal op een veilige manier ging want de bloeddruk, zuurstof en hartslag van de patiënt waren verre van normaal. Ik vond het heel interessant, maar vooral ook heel spannend. Op een gegeven moment gaf de monitor namelijk aan dat de patiënt geen hartslag meer had. De "annestesist" voelde zelf ook geen pols meer.. Ik schrok me rot en dacht dat ik in mn eerste week al iemand zou zien overlijden. Toen de patiënt toch nog bleek te ademen begon iedereen te lachen en ging de operatie weer vrolijk verder. Ik was volgens mij de enige die zich af vroeg of het wel echt goed ging, want het lage zuurstofgehalte en de ontzettend hoge hartslag, daar lette niemand meer op.
Wat mij na iedere operatie nog het meest verbaast is het einde van de operatie. Zodra de chirurg klaar is met hechten wordt de patiënt losgekoppeld en op een andere tafel gelegd en gelijk op de gang gereden, niemand meer die op de patient let. Dat ze nog onder narcose is en eigenlijk nog aan de beademing moest omdat ze2 minuten daarvoor nog een ernstig zuurstof te kort had en een veel te lage bloeddruk maakt niemand wat uit. Ik kijk dan toch elke keer maar even of ik de patiënt nog wel zie ademen. Het is iedere keer weer een hele bizarre situatie.
Op donderdag was het weer operatie dag, het leek wel de dag van de intieme zones. De eerste operatie was een groot abces op de schaamlippen, de volgende operatie was een biopt bij een vrouw met allemaal tumoren in haar anus, daarna hadden we een besnijdenis bij een klein jongetje van 1 jaar. Bij de laatste operatie mocht ik assisteren, dit was iets wat ik nog nooit had gezien en waarschijnlijk ook nooit meer zal zien. Een man had een hydrocele, dat is een balzak helemaal gevuld met vocht, maar dit was niet een beetje vocht. Deze man liep hier al 7 maanden mee rond waardoor zijn "ballen" (sorry, ik weet hier geen netter begrijpelijk woord voor) zo groot waren als een half brood, ik wist niet wat ik zag.. Gelukkig was het goed te opereren en heeft hij er nu een stuk minder last van. Op zondag werd ik uitgenodigd door Erik, dit is een goede vriend van de moeder van Floor, een goede vriendinvan mijuit Nederland. We zijn naar een soort boerderijtje geweest in een klein dorpje. We hebben hier heerlijk gebruncht terwijl er een bandje typische Afrikaanse muziek speelde. Ik ben ook bij Erik thuis geweest, heel leuk om te zien hoe een gezin met 3 kinderen en een Nederlandse vader en een Malawiaanse moeder hier leeft. Het was een hele leuke afsluiting, van een heftige, interessante, maar ook een hele leuke week!!

Oja! Ik ben deze week ook bij de kindjes in House of Hope geweest, maar daar vertel ik jullie in mn volgende blog over! Maar ik zal vast 1 ding zeggen, ze zijn echt heeeel schattig!

Heel veel liefs uit Malawi!

PS. Ik heb nog wat meer foto's van t ziekenhuisop deze website gezet.In Malawi is het te duur om etages te bouwen. Daarom is inhet ziekenhuis iedere afdeling een apart gebouwtje verbonden door een soort binnentuin. Daardoor ziet het er eigenlijk wel mooier uit dan zo'n groot saai gebouw als het VUMC.