Zoals jullie waarschijnlijk wel gemerkt hebben had ik iedere blog een thema waarin ik schreef. Er zijn alleen ook nog zoveel andere dingen gebeurt die niet binnen het thema paste, maar die ik nooit meer zal vergeten.

Zo ben ik op een dag mee geweest op outreach. Met een ambulance vertrokken we naar een klein dorpje Nasale. Met ongeveer 7 man gingen we op pad. 4 mensen zaten op de brancard achterin en ik zat met z'n 3en voorin. We verlieten de stad en reden richting een klein dorpje Nasala. We reden over een zandweg met allemaal kuilen en hobbels, maar dat weerhield de chauffeur er niet van om alsnog met 80 km/h over de weg te scheuren. Als iemand op de weg liep toeterde hij gewoon heel hard en ik vrees als iemand die toeter niet had gehoord hij gewoon lekker door was gereden. Dat was zo'n gek idee om met een ambulance zo gevaarlijk te rijden. Toen we aankwamen in het dorpje zaten alle vrouwen al klaar bij de waterput. Met 2 verpleegkundigen werden we afgezet en de ambulance reed verder naar een ander dorpje. Een van de verpleegkundige ging de moeders voorlichting geven over "Family Planning" en ik hielp de andere verpleegkundige met immunisatie. De moeders kwamen 1 voor 1 bij ons langs met hun baby'tje voor de vaccinaties. We hebben in totaal denk ik zo'n 40 babytjes gevaccineerd. Het was heel erg leuk om te doen want de moeders waren er heel blij mee. Het vaccinatie programma is hier trouwens bijna hetzelfde als in Nederland dus dat voelde ook goed.

Ondertussen hadden alle oudere kindjes zich ook om ons heen verzameld. Die kinderen waren zo schattig want ze hadden blijkbaar bijna nog nooit een blanke gezien. Als ik naar ze zwaaide moesten ze de hele tijd lachen en gingen ze zich verstoppen voor mij. Toch bleven ze allemaal wel naar mij kijken en kwamen ze steeds heel voorzichtig een stukje dichterbij. Na een tijdje kwamen ze zelfs dansjes voor mij doen en liedjes voor mij zingen. Dat was echt heel leuk want het waren hele arme kindjes met echt hele vieze kleren die echt helemaal kapot waren, maar ze waren alsnog zo vrolijk en ze zagen er echt heel gelukkig uit. Zelfs de verpleegkundige zei dat ze er zo vrolijk uitzagen. Op een gegeven moment vroeg de verpleegkundige of ik mee wilde lopen want we werden uitgenodigd om nsima te eten bij een vrouw uit het dorpje. Het was heel bijzonder om mee te maken. Haar huisje had denk ik een oppervlakte van 14m2 en er was binnen helemaal niks, alleen een rieten matje op de grond om op te zitten en er hing een kalender aan de muur uit het jaar 2015. Ik vond het zo'n mooi idee dat wij mochten komen eten, die mevrouw heeft zelf helemaal niks en is heel erg arm, maar ze vind het dan toch heel belangrijk om gastvrij te zijn en ons uit te nodigen. Ik vond het echt een hele leuke dag en ik ben heel blij dat ik het mee mocht maken.

Wat ik ook zeker nooit zal vergeten is wat minder leuk.. Vorige week hielp ik in het ziekenhuis op de eerste hulp. Er kwam een kindje met z'n moeder binnen. Het kindje was ongeveer 1.5 jaar oud en zat helemaal onder de brandwonden. Er was kokend water over zijn gezicht, schouder, borst en nek gekomen. Ik vond het zo naar om te zien want het waren echt hele diepe brandwonden. Toen de dokter eenmaal begon met behandelen vond ik het helemaal naar om te zien, de wonden werden helemaal niet gekoeld en de dokter begon met natte chloorhexidine gazen keihard te boenen op de blaren, de hele huid werd er daardoor afgetrokken en de wonden werden er veel groter van. Het kindje was zo hard aan t huilen, het was echt verschrikkelijk om aan te horen. Ik werd helemaal misselijk als ik er aan dacht hoeveel pijn het voor het kindje deed als er zulke vloeistof in je brandwonden wordt geboend. Vervolgens werden er een paar vettige gazen op de wonden gedaan, maar omdat het kindje zo hard aan het tegen stribbelen was bleven deze helemaal niet goed zitten en werd er uiteindelijk op heel veel plekken gewoon droog verband op de wonden gedaan. Ik vond het zo naar om te zien, het gillende kindje en dan ook nog zo'n slechte behandeling van de wonden. Ik vond het zo'n moeilijke situatie want ik dacht ik kan wel zeggen hoe het anders moet, maar ze hebben hier die mogelijkheden helemaal niet.. En ik wilde ook niet afkeurend overkomen met informatie waar ze vervolgens niets mee konden. Ik heb de dagen erna nog zo vaak aan dit kindje gedacht..

Wat wel weer heel leuk was om mee te maken was een patiënt van de mannen afdeling. Op een dag moest ik op die afdeling even op de dokter wachten. De patiënt seinde toen naar mij dat ik naar hem toe moest komen, hij wilde namelijk heel erg graag kennis met mij maken en mij bedanken voor mijn komst naar Malawi. Heel erg leuk om dat te horen van iemand die eigenlijk hartstikke zwak en ziek is. Toen ik hem een paar dagen later weer zag liep hij een stukje buiten de afdeling en hij zei tegen mij dat hij het zo leuk vond dat hij me nog een keertje zag en hij zei dat het alweer wat beter met hem ging, maar dat hij nog erg zwak was. Toen ik van de week weer op de afdeling kwam hoorde ik ineens iemand "Nanick" roepen. Toen ik keek bleek het diezelfde patiënt te zijn en riep hij daarna: "Nanick, Nanick, I am going home today!" Ik vond het zo leuk om te horen, hij was zo blij en ik vond het heel leuk dat hij mij daar speciaal voor riep.

Met de kindjes van House of Hope heb ik ook nog een hele bijzondere dag meegemaakt. Toen we in de ochtend aankwamen was iedereen al druk in de weer met de kindjes. Er waren 2 kindjes heel mooi aangekleed met mooie jurkjes en sokken. Het bleek dat ze naar t ziekenhuis moesten voor vaccinaties. Uiteindelijk zagen we steeds meer kindjes met sokken aan, ze dragen hier nooit sokken, behalve als ze naar t ziekenhuis moeten. Uiteindelijk bleken er 8 kindjes voor vaccinaties te moeten en Tineke en ik moesten mee. Daar gingen we dan, in 1 auto, met 4 volwassenen en 8 kleine kindjes. De baas van House of Hope reed en een huismoeder zat voorin met een baby en de andere 7 kindjes werden achterin bij mij en Tineke neergezet. Dit was weer een leuke ervaring die je alleen in Afrika mee maakt, we hadden allebei 2 kinderen op schoot, er zat 1 kindje in t midden en 2 kindjes stonden op de grond tussen onze benen in, we hielden ons hart vast want er zat natuurlijk niemand in de gordel op deze manier. Bij de vaccinatie ging gelukkig alles goed. Alle Malawiaanse moeders moesten allemaal om ons lachen omdat Tineke en ik als 2 blanke vrouwen met ieder 2 donkere kindjes rondliepen. Na de vaccinaties zaten we allemaal weer helemaal geïnstalleerd in de auto om weer naar House of Hope te vertrekken. Alleen de baas van House of Hope zei toen dat ze nog even met 1 kindje langs de dokter ging voor controle. Wij rustig wachten in de auto, maar na een half uurtje werd het toch wel een beetje te heet en toen de kindjes allemaal hun fles opgedronken hadden kregen we ze ook niet zo makkelijk meer stil. We zijn uiteindelijk maar op de parkeerplaats gaan zitten, dat was maar goed ook want pas na 2 uur kwam de baas rustig aanlopen met het kindje alsof er niets gebeurt was en wij gewoon maar 10 minuutjes hadden hoeven wachten. Je leert hier al snel, 10 minuten zijn hier 10 Afrikaanse minuten en die duren vaak heeeeel wat langer. Toen we weer veilig met alle kindjes in House of Hope waren konden Tineke en ik er alleen maar om lachen en waren we toch weer een Afrikaanse ervaring rijker.

Wat ik ook nooit meer zal vergeten was mijn afscheid gister in het ziekenhuis. Zoals elke ochtend begonnen we met bidden en een lied zingen. Daarna ging iemand naar voren om te vertellen dat ik vandaag voor t laatst was. Ze riep toen ook mij en de dokter ook naar voren. De dokter bedankte mij voor alle hulp en hoopte dat ik veel had geleerd. Ook noemde hij nog een keer mijn donatie en toen ging iedereen voor mij klappen. Daarna vroeg hij of ik nog wat wilde zeggen tegen iedereen. Mijn maag draaide ongeveer 3 rondjes want ik vond dat hartstikke spannend voor zoveel mensen, maar uiteindelijk heb ik gezegd dat ik een hele leuke tijd heb gehad en dat ik van iedere minuut genoten heb en heel veel van ze heb geleerd. Ik zei dat ik ze nooit zal vergeten en dat ik iedereen en het ziekenhuis heel erg ga missen. Uiteindelijk ging het praatje best makkelijk omdat ik het echt meende, want ik ga ze echt heel erg missen.Daarna kreeg ik een cadeautje en bedankte iedereen mij. Het voelde echt heel speciaal en als een hele mooie afsluiting.

Voor de rest was het gewoon een normale ziekenhuis dag want de patiënten zorg gaat natuurlijk gewoon door. Rond lunchtijd was er een nurse van de eerste hulp die heel voorzichtig aan mij vroeg of ik bij haar thuis wilde lunchen. Dit leek me hartstikke leuk dus ik zei gelijk ja. Ze woont in een heel klein dorpje ongeveer een kwartiertje lopen vanaf het ziekenhuis. Toen we bij haar huis waren kwamen haar kindjes gelijk naar buiten rennen om hun moeder gedag te zeggen en ze gaven mij een knuffel. De vader van het gezin had nsima voor ons gekookt. Het was mijn laatste keer nsima in Malawi en op deze speciale manier, genoot ik er extra van. Na het eten vertelde haar echtgenoot mij dat hij zo blij was dat ik naar hun huis was gekomen en hij heeft mij daar denk ik wel 10x voor bedankt. Zo bijzonder omdat ik juist de gene ben die hen moest bedanken, maar omdat zij mij zo vaak bedankten kreeg ik daar bijna niet de kans voor. Ze waren zo dankbaar. En wat mij nog het meeste raakte was het wat haar echtgenoot zei: "Ik ben zo blij dat God er voor heeft gezorgd dat jullie elkaar hebben ontmoet, jij bent namelijk haar eerste vriendin". Toen zei ze zelf: "Ik heb helemaal gaan vrienden, ik ga altijd naar mijn werk en daarna snel weer naar huis." Dat raakte me zo erg want het is echt de vrolijkste Malawiaanse vrouw die ik hier heb ontmoet, ze is zo lief, zorgzaam en enthousiast. Ik was al een beetje sentimenteel omdat het mijn laatste dag was, maar toen moest ik echt bijna huilen. Ik had zo graag voor langere tijd een vriendin voor haar willen zijn want ze is echt een schat!

Helaas was onze lunchtijd weer snel voorbij en moesten we weer terug naar t ziekenhuis. We hadden de pech dat er net een Malawiaanse regenbui begonnen was. Ik heb inmiddels al best wat tropische regenbuien meegemaakt in andere landen, maar hier in Malawi zijn ze echt heel heftig, niet normaal. Nou daar gingen we dan, gelukkig wel met paraplu. We moesten iedere keer een andere weg nemen omdat de kleinere straatjes helemaal onder water stonden, er waren gewoon een soort kleine riviertjes ontstaan. Op een gegeven moment zei ze tegen mij: "Sorry Nanick, we hebben geen keuze, we moeten hier echt door het water". Met het water tot ruim boven onze enkels moesten we een heel stuk door het water. Ze zei de hele tijd sorry sorry sorry, maar ik vond het eigenlijk een hele grappige ervaring. Behalve het feit dat het nogal onweerde, zoals sommigen van jullie misschien wel weten ben ik daar nogal bang voor. Nou daar liep ik dan, in de stromende regen, door het stromende water, met de lichtflitsen gewoon tegelijk met de donder. De onweer hing echt recht boven ons hoofd en de knallen waren echt zo ontzettend hard. Gelukkig heb ik het overleefd en kwamen we weer veilig bij het ziekenhuis aan. Daar ben ik met de dokter nog even langs de patiënten gegaan en daarna heb ik een rondje gemaakt langs iedereen om gedag te zeggen. Iedereen bedankte mij heel vaak en van alle vrouwen kreeg ik een dikke knuffel. Toen ik Elizabeth als laatste een knuffel had gegeven hield ik t bijna niet droog. Ze liep helemaal met me mee naar de uitgang om me daar nog uit te zwaaien, toen ik haar daar nog een knuffel gaf liep ik toch met tranen het ziekenhuis uit. Wat ga ik alles hier in Malawi missen zeg..

Maarja aan alle leuke dingen komt een einde en zo ook aan mijn Afrikaanse avontuur. Gelukkig heb ik nog heeel veel andere mooie herinneringen om aan terug te denken. Zoals het gezellige Doingoood huis met alle vrijwilligers waar we altijd de leukste verhalen met elkaar delen over de bijzondere dingen die we weer meemaakten. Heel hard meezingen met de muziek die we afspelen tijdens het afwassen, de party die we bouwden tijdens het pannenkoeken bakken en ook de vele chill middagjes als we allemaal uitgeput thuis komen na een lange dag vrijwilligerswerk. Maar ook de ritjes met de tuctuc met onze chauffeur William, het zwaaien naar alle kindjes die zo blij zijn als ze een 'azungu' zien, het relaxte leventje waarbij iedereen lekker van dag tot dag leeft, de zon, maar ook de keiharde regenbuien waar iedereen hier zo blij van wordt. Maar vooral het gevoel van vrijwilligerswerk doen, ik word er zo gelukkig van!

Vandaag is alweer mijn 1er laatste dag want maandag stap ik alweer op het vliegtuig naar Nederland! Ik besef het nog niet helemaal, maar dat zal vast snel komen als ik naar het vliegveld ga. Dit is dan ook mijn laatste Blog vanuit Malawi, ik weet nu heel zeker "The Warm Heart of Africa"!